A figadeira na Casa de Baixo

Estes días andamos coa figadeira que é como se lle chamaba aquí á matanza pola moita lei que se lle tiña ao fígado encebolado que se comía no xantar. Fígado recén sacado e cocido de porco do ano anterior. Á noite callos. No segundo día costela guisada e frebas. O día dos chourizos zorza na pota ou na tixola con cachelos. E en todas as comidas algo de pito de curral para que fora festa.

Así que aquí onda nós o día forte é o primeiro, o da figadeira, matanza, mata, matalota... Noutros, coma alá na Cervela onde estivo moitos anos o noso tío José, o día principal é o segundo, o da parta ou sala.

Para isto da matanza hai moitos nomes. Nós facemos o chourizo e o chirimbol, chofre, boche ou lixeiro, chourizo de segunda que na Cervela eran choulán e en Sarreaus seica é chourela. O que sí é que cando son feitos na casa sempre están ricos chámense como se chamen. E agora tamén se fan salchichóns, chourizos tipo Revilla, androias, botelos, lombos adubados. Se a todo isto lle sumamos os xamóns, os lacóns, as lacoeiras, o fuciño, as patas, os riles, a lingua, as filloas, a cachucha, os sesos, as tripas, o rabo, as orellas, os dentes, o raxo, o solombo, o touciño, etc. Cantas cousas se perden os que non comen porco por motivos relixiosos, porque non lles gusta ou porque llelo tirou o médico!