San Ventil/Wintila e Corpo Santo

Debe ser hoxe o San Ventil ou San Wintila en Carballedo, santo avogoso e de nome un tanto raro que non aparecen no INE homes con ese nome. Moi avogoso para as doenzas dos porcos. Ofrécense lacóns, xamóns... e póxanse diante da igrexa, carne moi aprezada porque como é para o santo é de confianza.
Tamén se celebra este santo en Punxín: San Wintila neno virtuoso criado nunha familia acomodada inclinouse desde cativo a vida en solitario, chegando a abandoar a casa paterna para entrar nun mosteiro, pode que el algun dos tres que existiron nas nosas terras: Naves, Bóveda e Armeses; pero non era o seu, e non tardou en retirarse para facer vida de anacoreta.
A él se achegába a veciñanza da bisbarra mailos que no tren viñan ata A Barca, e as xentes da montaña máis preto de nós: Cea, Piñor, Irixo, Boborás, Beariz, Avión etc., todos a recibi-la bendición do santiño ermitaño.
O sártego de san Wintila, segundo a lenda, estivo nunha ermida na bisbarra, e co tempo foi instalado no románico templo de Santa María de Punxín.

Tamén mañá en O Corpo Santo. Din os de Santa Cruz que o domingo de Ramos levan o santa para a igrexa onda a súa noiva e logo mañá o volven á súa capela. Hai un libro escrito sobre este santo

Contaba a mamá Carmen que había na Casa de Baixo un criado mudo que axudara a buscar o corpo do santo, cando o toparon dixo o mudo: churuchaches churuchiño (que quería dicir: onde estabas meu queridiño).

Non hai moito que as cancelas do sitio aparecían tiradas, ata que entenderon que era o propio santo que non quería estar pechado.

Tamén non hai moito, conta a Pilar de Baixo, que un cura que se tiña por entendido fixo burla do santo e un día pegaron as cobras con el que ben apurado se viu.

Hai un libro: