Roubarse unha moza e un mozo

Era un costume destas terras de onda nós, contan a Pilar, a Lina e o Manolo e aínda se facía na súa mocidade. Resulta que cando a familia non deixaba a unha moza casar co mozo que ela quería podían roubarse. Primeiro tiñan que dar cun familiar ou amigo que fose persoa respectada e os acollese na casa. Logo o mozo ía buscala e levábaa á casa acordada onde quedaba baixo a protección da persoa que os acollía. Deste xeito a honra da rapaza non sufría e o amor vencía. Ás veces e visto o roubo a familia accedía, daba o consentimento e vivían felices e comían perdices. Outras seguían sen querer saber nada dos roubados e tiñan que marchar para fóra. Pero sempre casaban porque ao roubárense xa era para sempre. A Tía Antonia do Barrio tamén se roubou e levou con ela unha amiga que a acompañou ata casar.
Meus avós paternos acolleron na súa casa-adega d´Oleiros a unha moza de Cotarelo que se roubou cun mozo de Santa Mariña. E logo no casamento meus avós foros os padriños. O mozo sempre lle chamou "madriña" á avoa cando a vía ou viña á casa traballar aos días.
Por eses anos tamén se roubou unha de Lulaíños cun de Trasar e como a foi buscar nunha besta fixéronlle esta copla: "Bendita sea la yegua que los transportó a los dos, andarán en herraduras, irán al reino de Dios"

Igual é por iso que o Xan anda amañando a casa-adega d´Oleiros por se lle pasa como ao Papá Pepe e alguén lla pide para se roubar, polo menos tela en boas condicións. Niso andaba onte coa axuda do Suso.